Zijn jullie al weggewaaid? De wind raast al heel de dag rond, zo erg zelfs dat Poes er schrik van heeft. En het enige waar zij normaalgezien bang van is, is haar eigen staart. Of als ik een heel dikke winterjas draag, dat ook. Dan is ze er duidelijk van overtuigd dat de verschrikkelijke sneeuwman haar komt verpletteren. Ik kom net van mijn schoonouders waar ik mij een indigestie aan gebraad, patatten, wortels, en bloemkool heb gegeten. En vleessaus. Wie ooit heeft beslist om vleessaus niet weg te kieperen maar het gewoon over het eten te strooien, da’s een held. Maar wat zit ik hier nu over vleessaus te leuteren, ik zou het beter over de afgelopen twee weken hebben. Drie, twee, één, START!

Geroken: De afgelopen dagen, bitter weinig. Sinds donderdag zit ik met een serieuze verkoudheid, en de wereld is sinds dan ook een beetje.. doffer? Je kent het wel, je hoort alles minder goed, je proeft slechter, je ruikt niets meer,… Het is pas als je een snotvalling hebt, dat je het feit dat je normaalgezien door beide neusgaten kan ademen kan appreciëren. En een verkoudheid is dubbel zo rot omdat je eigenlijk niet ziek genoeg bent om thuis te blijven van het werk. En op het werk zit je dan met een hoofd van 20 kilo iedereen te besmetten. Een andere stomme bijwerking is dat ik deze week maar één keer gaan lopen ben. Het was het plan om drie keer te gaan, ook op vrijdag en vandaag. Maar omdat ‘kunnen ademen’ een vrij belangrijk aspect is van het lopen, kan dat nu eenmaal nog niet. Ik vind het zelf heel spijtig want na de les van begin deze week was ik weer supergemotiveerd. Ik moest opeens veel langer aan één stuk lopen en de wandelminuten tussendoor waren miniem. Een bruuske overgang, en ik dacht eerst dat het mij niet zou lukken, maar het ging heel vlot (met dank aan mijn playlist). Ik wil nog steeds het einde van de lessenreeks halen voor het einde van dit jaar. En hopelijk gaat dat nog lukken! Ik ga proberen om morgenavond mijn les van vandaag in te halen, en dan nog drie keer te gaan. Ambitieus, maar als ik mijzelf een doel opleg moét en zal ik dat halen.

Gezien: Vorige week keek ik, net als bijna elke andere Belg en Nederlander, naar de finale van K3 zoekt K3. De meisjes waar ik voor supporterde haalden het! Hoewel Lauren volgens mij beter was dan Klaasje. Maar ja, dat kon niet want er was al een zwartharige. Een van de belachelijkste spelregels van de voorbije jaren. Er was nog één grotere stoorzender dan de oneerlijke haarkleurenkwestie, en dat was Gerard Joling. Ik vraag mij af of de makers hem de opdracht gegeven hadden om zich die week nog idioter te gedragen als anders. Of het nu opzettelijk was of niet, op mijn scherm moet hij niet meer komen. We gingen ook weer naar de cinema vorig weekend. We gingen kijken naar The Martian en ik vond het een van de beste films die ik dit jaar al gezien heb. Grappig, emotioneel, spannend, goed geacteerd,… Hij heeft het allemaal. Morgenavond gaan we naar de nieuwe Bond en om ons voor te bereiden kijken we vanavond naar Skyfall. Het Vriendje heeft de box met alle Bondfilms, en we zijn een paar maanden geleden begonnen met ze allemaal chronologisch te kijken. Ik gaf het na een film of vier al op. Te ingewikkeld en te vrouwonvriendelijk. Ik ben niet meteen een bh-verbrandend lid van Femen maar een scène waarin Bond een vrouw die letterlijk “neen” zegt tegen zijn avances met geweld toch verplicht, dat ging mijn petje te boven. Dus ik hoop dat de modernere Bond er ook wat modernere waarden en normen op nahoudt. Ik zal het morgen zien, en het jullie in de volgende ZZ laten weten!

Gehoord: Vandaag heb ik absoluut geen inspiratie bij “gehoord”, dus maak ik er “gelezen” van. Straf, ’t is eens niet “geroken” dat moet wijken voor mijn literaire verhalen. Zoals jullie weten heb ik Schitterende Ruïnes uitgelezen en begon ik meteen nadien in Never Never. Wat ik niet doorhad was dat Never Never uit drie korte delen bestaat, waarvan er nog maar twee uit zijn. Vorig weekend las ik het eerste deel uit en gisteravond las ik in één ruk het tweede deel. Het derde boek komt in januari uit en ik kan al bijna niet meer wachten. Never Never is heel duidelijk Young Adult, maar na een paar “zwaardere” boeken de afgelopen maanden kan dat ook eens geen kwaad. Het gaat over Charlie en Silas, een koppel dat hun geheugen verliest en moet uitzoeken hoe dat komt en wat ze in hun verleden hebben uitgespookt. Het opzet is een beetje onnozel maar het leest als een trein. Het eerste deel gaat iets te veel over hun relatie maar het tweede deel is echt wel spannend. Ik las het dus gisteravond laat in bed uit, en omdat ik alleen thuis was was ik zelfs tegen het einde een beetje bang 🙂 Gelukkig is het niet meer te lang wachten op de ontknoping. Vanavond ga ik al terug starten in een nieuw boek, maar ik moet nog beslissen welk het wordt. Ik kocht onlangs zes nieuwe e-boeken met een bon die ik voor mijn verjaardag had gekregen (lang leve cadeautjes pas maanden later innen, dubbel zo leuk!). In mijn winkelmandje: The Royal We, The Great Gatsby, Never Never II, The Woman Who Went To Bed For A Year, Everything I Never Told You en What A Girl Wants. En ik kocht voor de verandering ook nog eens een écht papieren boek in het Nederlands; Daar Is Hij Weer. Een verhaal over Hitler die in onze moderne tijd belandt. Ik heb dus wel genoeg leesvoer voor de komende maanden!

Geproefd: Ik at bijzonder goed de voorbije weken. We gingen een paar keer op restaurant, mijn schoonmama kookte heerlijke boerenkost, een vriendin maakte deze week heerlijke witloofrolletjes in kaassaus, ik ging gezellig ontbijten met mijn ex-bazin én ik ging gisteren eten bij een vriend die “zomaar wat in huis zou halen”. Als ik iets in huis haal voor een casual middag, dan mag je je verwachten aan een doos oude cornflakes en een boterham met kaas. En misschien een yoghurtje als je braaf bent. Maar hij had verschillende broodjes gebakken, er waren drie kazen, zelfgemaakte eiersla, pompoensoep, een bananenbrood vers uit de oven,… Ik heb gesmuld tot ik niet meer kon.

Nadien zijn we naar Van Uytsel gegaan omdat de vriendin die ook mee was nog een cadeau nodig had voor een etentje die avond. Ik was er nog nooit geweest en was wel onder de indruk van hoe groot het was en hoeveel je er kan vinden. Gelukkig deed mijn vriendin er vrij lang over om een cadeautje te kiezen, zodat ik tijd genoeg had om mij te bedenken over mijn impulsaankopen. Ik legde bijna alles dat ik in mijn mandje had gestoken terug. Ik hield alleen een cadeautje voor iemand over, en aan de kassa griste ik nog een hippe nieuwjaarsbrief mee die ik op 1 januari wil afgeven aan Het Vriendje. Op die dag zijn wij ook 7 jaar samen, dus dan heb ik meteen ook een mini-cadeautje.

Gevoeld: Ik kan hier niet niét over Parijs schrijven. Alleen weet ik niet goed wat te zeggen. Er is al zo veel geschreven, zoveel gezegd, zo veel opiniestukken, zo veel geroep en verwijten en ook zo veel solidariteit. Mijn hoofd zit vol meningen, maar zijn die belangrijk? Ik weet het niet. Omdat ik de afgelopen dagen mijn mening al vaak heb moeten herzien. Zoals ik vorige week schreef haalt sociale media het beste maar zeker ook het lelijkste in de mens naar boven. En dat was de afgelopen dagen niet anders. Ik was er van overtuigd dat ik grote kuis ging houden in mijn vriendenlijst op Facebook, omdat er zo veel bagger op verscheen de laatste dagen. Dingen waar ik écht niet mee akkoord kan gaan, kortzichtige en vaak gewoonweg domme uitspraken waar ik misselijk van werd. Maar toen las ik dit stukje, en besliste ik het toch niet te doen. Verander ik mijn profielfoto in de Franse vlag? Doet het er toe? Kruip ik in mijn pen omdat ik het erg vind dat we pas in actie willen schieten als het geweld dichtbij komt, maar dat we al jarenlang onze ogen sluiten voor ander leed, verder weg? Neen, ik denk het niet. Omdat ik er misschien morgen weer anders over denk. Mijn hoofd zit te vol. Maar de basis is er wel: medeleven met iedereen die vrijdagavond de terreur heeft moeten meemaken, en het verdriet voor alle families die uit elkaar gerukt werden. En misschien is dat wel genoeg. Voorlopig.

Tot snel XO