Zoals ik al had verteld in de afgelopen Zamenvattende Zondag ben ik zaterdag een dagje naar Amsterdam geweest met mijn BFF. Meteen na onze citytrip in april had ik beslist dat ik snel nog eens terug wou gaan, en welke gelegenheid zou passender zijn dan mijn verjaardag in juli? We legden onze agenda’s samen, en prikten 9 augustus als datum. Niet bepaald mijn verjaardag, bijna een maand later zelfs, maar 9 is mijn geluksgetal dus dat compenseerde dan weer. Als jullie een uitgebreid verslag willen van zaterdag moeten jullie de ZZ maar lezen, maar vandaag wil het hebben over één specifieke gebeurtenis.

We gingen vooral naar Amsterdam om te eten in de restaurantjes die ons in april het meest waren bijgebleven. Het toppunt van de dag zou Pancakes! worden. De vorige keer had ik daar een hartige pannenkoek met aubergine gegeten, en als dessert american pancakes met banaan en maple syrup. Ik begin alweer te kwijlen als ik er aan terugdenk. Vorige week had ik Pancakes! zelfs speciaal gecontacteerd via hun facebookpagina, om te vragen of ze zeker en vast wel open waren zaterdag. We kwamen tenslotte speciaal uit België om al hun pannenkoeken te komen opvreten, dus ik wou niet teleurgesteld voor een gesloten deur staan. Gelukkig waren ze zeker open, en zaterdagmiddag was het dan eindelijk zo ver.

Nu moet je weten dat Pancakes! héél populair is. Wij hebben ze ontdekt als aanrader in onze toeristische gids, en waarschijnlijk staan ze vermeld in alle reisgidsen die er maar bestaan. Als ik zeg dat je tot buiten moet aanschuiven dan bedoel ik dat heel letterlijk. Binnenin zijn ongeveer 25 plaatsen, en buiten staan nog eens twee tafeltjes. Combineer dat met een grote troep toeristen die wel eens wil proeven wat er zo speciaal is aan die pannenkoeken (en twee gestoorde wijven die er speciaal drie uur voor op de trein zitten), en je krijgt dus wachtrijen buiten die kunnen oplopen tot een uur.

Wij hadden geluk dat er een hele troep die voor ons stond aan te schuiven in één keer binnen mocht, en dat de rij dus plotsklaps halveerde. Na ongeveer een half uurtje wachten kregen we een plaatsje buiten. Een hele leuke plaats om te zitten, vooral als het zonnetje zoals zaterdag buiten lekker schijnt. Het enige nadeel is dat de wachtrij langs het tafeltje liep, en dat er dus heel de tijd mensen vol jaloezie op onze vingers zaten te kijken terwijl we aten. Maar dat trokken we ons niet aan, en we bestelden onze eerste pannenkoek. Ik nam er eentje met gerookte zalm, guacamole en zure room. O-ver-heer-lijk. Ik zou natuurlijk nog een drol kunnen opeten als er maar guacamole en zure room op zou liggen. Gelukkig stond er geen drol op het menu, maar gewoon een superlekkere dikke pannenkoek. Ik was heel blij met mijn keuze, maar tijdens het eten was ik eigenlijk al aan het denken aan de volgende gang: de american pancakes met banaan. Die waren de vorige keer onbeschrijfelijk lekker, en ik keek al maanden uit naar het moment waarop ik ze nog eens kon eten.

Toen ze ons eerste bord kwamen afruimen, vroegen we dus nog eens de kaart, hoewel we al lang wisten wat we wilden nemen. Terwijl ik doe alsof ik de kaart aan het bestuderen ben, merk ik opeens dat de rij opschuift waardoor er drie jonge Italiaanse mensen naast ons komen te staan. En plots voelde ik dat ze naar mij aan het kijken waren, alle drie. Soms kan je dat gewoon voelen he, dat er naar je gekeken wordt. En zeker als de mensen in kwestie maar een halve meter van je verwijderd staan. Ik keek op, en ik lachte beleefd naar hen. Ze lachten niet beleefd terug, maar begonnen alle drie te schaterlachen. Mij gewoon uit te lachen. Ik weet niet waarom, maar er was iets aan onze tafel dat zij gewoon hilarisch vonden. Ik probeerde mij daarna gewoon te focussen op de menukaart, maar telkens ik weer opkeek waren ze nog altijd naar onze tafel aan het kijken en aan het lachen. Een van hen zette op een bepaald moment zijn zonnebril op, waarschijnlijk om beter te kunnen kijken zonder dat het opviel. Omdat zijn zonnebril zo groot en decadent was, viel het alleen nog meer op. Ik vertelde het aan mijn BFF, die het tot dan toe minder had gemerkt omdat zij met haar rug naar hen zat. Zij merkte het ook, en dat maakte de hilariteit alleen nog maar groter. Niet veel later waren niet alleen wij het mikpunt van hun spot, de Japanse meisjes aan het tafeltje naast ons moesten er ook aan geloven.

Wat je normaalgezien zou moeten doen in zo’n situatie is de mensen in kwestie aanspreken om te vragen wat hun probleem is. Wat je normaalgezien zou moeten doen is voor jezelf opkomen, en duidelijk maken dat je er niet mee gediend bent dat ze je gewoon in je gezicht zitten uit te lachen. Wat je normaalgezien moet doen is hen op hun plaats zetten, en dan gezellig de bananenpannenkoek waar je al maanden naar uitkijkt met veel smaak opeten. Wat wij gedaan hebben, op mijn vraag, is heel snel de rekening gevraagd en zo snel mogelijk vertrokken. Zonder bananenpannenkoek.

Toen we vijf minuten verder gewandeld waren, merkte ik opeens dat ik mijn trui vergeten was aan ons tafeltje. We stapten terug, en ik nam mij voor om eens goed uit mijn krammen te schieten als die drie er nog zouden staan. Ik repeteerde in mijn hoofd wat ik zou zeggen. “Beseffen jullie wel hoe onbeleefd jullie zijn?” “Weten jullie wel hoe lang ik hier naar heb uitgekeken?” “Ik ben hier voor mijn verjaardag, en jullie proberen dat te verpesten met jullie belachelijk gedrag?” Maar toen we aankwamen waren ze al binnen.

Ik weet nog altijd niet wat het probleem was van die drie. Omdat ze zowat iedereen aan het uitlachen waren, weet ik wel dat het waarschijnlijk niet persoonlijk op mij bedoeld was. Maar dan nog. Ik weet ook niet of er echt een boodschap is aan deze blogpost. Laat je niet doen? Kom op voor jezelf? Laat je dag niet verpesten door drie kinderachtige eikels? Op het moment zelf is het makkelijker gezegd dan gedaan. Het zou leuk zijn als je het leven zou kunnen terugspoelen, en dat je in die paar terugspoelseconden al je moed zou kunnen verzamelen om het juiste te doen. Maar dat kan nu eenmaal niet. Hopelijk liggen die drie nu ergens in een Amsterdamse gracht te kotsen door voedselvergiftiging van rauwe eieren in pannenkoekenbeslag. Ik weet dat het niet mooi is om mensen zoiets toe te wensen, maar ik doe het toch.

PS: Een sombere post die bij een sombere dag hoort. Vaarwel Robin Williams, bedankt voor alles. Bangerang.