Ik heb hier al een paar keer heel vaag vermeld dat ik de trein naar het werk zou moeten nemen als ik iets “slecht” (vet en suikerachtig) zou eten. Omdat ik zelf niet goed kan tegen vaagheid op blogs, zal ik vandaag eens zeggen wat ik daar nu juist mee bedoel.

Het zit zo. Ik probeer al jaren te vermageren. Er moeten heel wat kilo’s af, en de methode die ik blijf volgen is die van de Weight Watchers. Dat is een goed systeem, gemakkelijk te volgen, en met resultaat. Ze hebben nu ook een heel gemakkelijke app voor op de gsm, wat het nog handiger maakt. Toegegeven, de resultaten zijn er zeker niet altijd, soms zelfs integendeel, maar dat is dan mijn eigen schuld en niet die van de WW. Verantwoordelijkheid nemen voor je eigen acties is belangrijk yo.

De laatste jaren schommelt mijn gewicht harder dan een hyperactief kind op een splinternieuwe speeltuin. Het aantal kilo’s hangt vooral samen met mijn mentale toestand op het moment. Als ik mij goed voel, kan ik mijzelf heel goed motiveren en dan vliegen ze er af. Als ik een mindere periode heb, eet ik ze er allemaal weer terug bij. En spijtig genoeg duurt het veel maanden om er kilo’s af te krijgen, en maar een paar korte weken om ze er allemaal terug aan te krijgen.

Het Vriendje is een superfan van Eels. Jullie denken nu waarschijnlijk: “Waar begint die zottin nu toch ineens over?”, maar het heeft allemaal verband met elkaar, beloofd. Vorig jaar kwam Eels optreden in België, het concert was op een minuut tijd uitverkocht en Het Vriendje had geen ticket kunnen bemachtigen. Drama alom natuurlijk. En blijkbaar ook wanhoop en tijdelijke ontoerekeningsvatbaarheid, want opeens hoorde ik de gevleugelde zin: “Als jij voor mij een ticket van Eels kunt bemachtigen, op welke manier dan ook, dan krijgt ge van mij een iPhone.” Dat moet je mij geen twee keer zeggen. Ik wou al heel lang een iPhone, maar omdat ik een arme luis ben zat het er gewoon niet in. Het Vriendje is geen arme luis maar een rijke.. vlo? Een iPhone is dure aankoop, maar wat voor mij een financiële ramp zou zijn is voor hem best nog wel betaalbaar. Dus ik ging op zoek naar een ticket voor Eels. Ik zette zoekertjes online, lichtte iedereen die ik ken in over het plan, ging zelfs op zoek naar tickets voor in een buurland te gaan kijken (hij had nooit gezegd “een ticket voor Eels in Bélgië, dus ja). Nergens succes, en ik begon het al een beetje op te geven.

Tot ik op een dag op 2dehands.be mijn dagelijkse zoekopdracht ‘ticket Eels’ ingaf, en er FLOEP een nieuw zoekertje naar boven kwam. Het zoekertje stond nog maar een paar uur online, dus ik maakte nog kans. Ik mailde de jongen die het ticket verkocht, en kreeg niet veel later antwoord dat hij al heel veel vragen had gekregen, maar dat ik de eerste was geweest en er dus het meest recht op had. iPhone, come to mama.

Hoe langer ik nadacht over het iPhone-plan, hoe meer ik ervan overtuigd was dat het mij kon helpen in mijn gevecht tegen de kilo’s. Ik legde uit aan Het Vriendje dat ik de iPhone echt wel wou, maar dat ik hem van mijzelf pas mocht krijgen als ik een bepaald kilo-doel zou halen (niet het ultieme kilo-doel, maar wel een tussendoel). Hij ging akkoord, en ik startte met goede moed weer eens met WW. Ik viel af, maar tegen een tergend traag tempo. Elke week 100 gram, terwijl er toch ongeveer 8 kilo af moest om mijn nieuw speeltje te krijgen. 8 kilo gedeeld door 100 gram, dat is 80 weken. Ik zou er dus, tegen mijn tempo, 80 weken over doen. Intussen had Het Vriendje de iPhone al gekocht (een goeie aanbieding tijdens de feestdagen in de Mediamarkt), dus die lag maar te rotten in de bureaukast terwijl ik uit de snoepkast probeerde te blijven.

Het Vriendje steunt mij altijd onvoorwaardelijk, hoe traag het ook gaat, maar vorige maand werd hij het beu om de iPhone stof te zien vergaren in de kast. Hij wou hem aan mij geven voor mijn verjaardag. Omdat ik een paar maanden eerder mijn eigen gsm per ongeluk in bad had laten verdrinken, gebruikte ik mijn ongelofelijk on-technologische gsm van het werk voor alles. Een nieuwe handige smartphone zou dus sowieso ook welkom geweest zijn. Maar ik vond dat ik hem niet verdiende, omdat ik totaal niet had bereikt wat ik wou. We spraken af dat ik de iPhone zou krijgen, maar dat ik wel een nieuwe uitdaging nodig had om gemotiveerd te blijven. (Ik wil hier eventjes benadrukken dat ik niet dieet omdat ik daartoe verplicht wordt door Het Vriendje. Hij steunt mij en probeert samen met mij naar oplossingen te zoeken, maar ik voel mij nooit door hem gepusht. Ik wil niet dat het zo overkomt he.)

En daar komt de trein in het verhaal piepen. In januari heb ik mijn rijbewijs gehaald, en sinds dan ga ik elke dag met de auto naar het werk. Ik ben 5 jaar lang met de trein gekomen, én ik heb ook nog eens 3 jaar op de trein moeten zitten tijdens mijn jaren op de hogeschool. 8 jaar NMBS, dat laat echt littekens en trauma’s na. Ik wéét dat ik heel vervuilend ben en dat de trein bovendien ook veel goedkoper is omdat mijn abonnement volledig wordt terugbetaald door het werk. Maar ik kan de trein gewoon eventjes niet meer aan. Bijna elke dag treinen begon met frustraties. Afgeschaft, te laat, verkeerd perron, vervuilde en criminele haltes waar het echt niet veilig is om als vrouw alleen te staan wachten, mijn ochtendhumeur moeten delen met dat van honderden vreemden die dan nog te dicht in mijn persoonlijke zone kwamen staan. Neenee. Het haar op mijn armen gaat opnieuw rechtop staan als ik er aan terugdenk, en niet op een goede manier.

Vandaar de nieuwe afspraak: ik weeg mij, zoals altijd, op maandagochtend. Als mijn gewicht hetzelfde is als de week voordien of ik ben afgevallen, dan mag ik met de auto naar het werk. Als ik verdikt ben, moet ik heel de week met de trein gaan. En geloof mij, na jaren diëten heb ik eindelijk iets gevonden dat mij écht motiveert. Bij elke hap die ik in mijn mond steek denk ik: “Moet dat? Wil je liever een stom wafeltje, of volgende week met de trein naar het werk?” Ik ben drie weken geleden begonnen, en ben al elke week met de auto mogen komen. En met een gemiddelde van 700g minder per week. Ik weet dat dat nog gaat verminderen, bij een nieuw begin gaat het de eerste weken altijd het hardst. Maar ik weet wel dat ik iets gevonden heb waar ik mij aan kan vasthouden, hopelijk ook op lange termijn.

En nu weten jullie dus, aan de hand van een veel te lang verhaal, wat ik bedoelde in mijn vorige blogposts! Hopelijk wordt volgende week ook een auto-week, maar wie zal het zeggen. Soms reageert een lichaam echt heel raar, en val je af als je heel de week gefret hebt en kom je bij als je supergezond gegeten hebt. Duim dus maar gewoon elke maandagochtend rond 7 uur voor mij.

Tot zondag!

XO