Lieve lezers, december is nog maar 2 dagen bezig en ik heb het er eigenlijk al een beetje mee gehad. Vorige week bracht ik mijn auto naar de garage omdat er twee lichten kapot waren en de olie moest ververst worden. Ik vroeg terloops ook om even naar de remmen te kijken om dat ik het gevoel had dat ik die verder moest induwen dan normaal. Omdat ik tot gisteren niets van hem had gehoord en ik vond dat het nu toch wel lang duurde voor een paar lichten en olie, belde ik hem zelf op. Het eerste wat hij zei was “slecht nieuws…” en daarna volgde er een hele uitleg over alles wat er kapot was en offertes van de garage en werkuren en cilinders. Om een lang verhaal kort te maken; het zou mij minstens 1000 euro kosten om hem nog te laten maken, en er nu mee blijven rijden in deze staat is levensgevaarlijk.

Dus ik heb de niet zo fijne beslissing genomen om mijn teerbeminde lelijke blauwe Smart uit het gezegende jaar 1998 op te geven. Hij was in de lente ook al afgekeurd en het heeft mij al een pak geld gekost om hem toen te laten maken. Het kan niet gegarandeerd worden dat ik binnen een paar maanden niet weer hetzelfde aan de hand heb, en ik heb geen zin om meer geld te geven aan reparaties dan ik er in eerste instantie voor betaald heb. Ik moet onder ogen zien dat het een heel oude auto is die echt aan het einde van zijn Latijn is. Maar dat maakt het niet makkelijker.

In gesprekken met mensen over hun ervaringen met autorijden valt het op dat een eerste autootje bij veel mensen nogal nostalgische gevoelens oproept. En dat is bij mij niet anders. Welke auto er hierna ook volgt, mijn kleine blikken doos met de verschrikkelijk vloekende groene zetels zal altijd symbool staan voor mijn vrijheid, avontuur en zelfstandigheid. Ik weet niet of ik dat hier al verteld heb, maar ik heb mijn rijbewijs twee jaar geleden in het grootste geheim gehaald. Ik had jaren geleden al eens een mislukte poging gedaan, en had absoluut geen zin meer in tips en opmerkingen over rijscholen, examens, begeleiders,… Dus ik deed alles op eigen houtje en bracht maar drie mensen op de hoogte. Ik slaagde voor mijn theorie, kocht mijn Smartje, volgde 20 uur rijles, oefende een paar maanden en slaagde dan voor mijn praktisch examen. Allemaal top secret. En toen begon mijn overwinningstour. Ik reed naar mijn ouders, naar mijn familie, naar mijn vrienden, en toeterde een triomflied terwijl ik hun monden zag openvallen. Niemand durfde het echt toegeven maar ik ben er zeker van dat ze bijna allemaal dachten dat ik het gewoon nooit meer zou durven doen. En kijk, de wonderen zijn de wereld nog niet uit.

De voorbije 2,5 jaar bracht mijn blauw gevaarte mij naar alle kanten van het land. We gingen op korte tripjes naar het werk, de winkel en op bezoek bij vrienden dichtbij. Maar we gingen ook op avontuur naar Pairi Daiza, naar betaalparkings waar ik gillend van schrik de stijle ingangen opreed, naar centrum Brussel waar mijn gps mij eventjes deed spookrijden in een van de drukste straten van de stad. Ik ben er trots op geweest maar ook gigantisch kwaad. De binnenkant van dat kleine autootje heeft alle emoties meegemaakt. Schaterlachen, tranen van verdriet, en de goorste vloeken gericht op andere bestuurders. Er zijn volledige musicals in opgevoerd, er werd ge-gangsta-rapt van jewelste, en als hij zou kunnen spreken zou hij zeggen: “Ik kan geen Céline Dion meer horen of zien.”

Maar nu neem ik afscheid. Ik weet niet welk nieuw voertuig er nu op mij afkomt (ik bid op mijn blote knieën dat het niet de trein zal moeten zijn), maar ik zal mijn blikken scharminkel nooit vergeten.

7 september 2013, toen had ik hem ongeveer twee weken. Foto is genomen door één van de drie personen die toen afwist van het bestaan van mijn autootje, en er met mij absoluut frieten mee wou gaan halen. Goeie tijden.