Ik ben er even niet en er gebeurde een Brexit, de Duivels liggen uit het EK, én Taylor Swift en Calvin Harris gingen uit elkaar. Ik kan jullie ook geen twee minuten alleen laten hé.

Kijk, de meest irritante blogposts zijn die waarin de schrijver zich verontschuldigt voor een lange en/of onverwachte afwezigheid. Dus bereid jullie maar voor op een zeer irritante blogpost. Mijn laatste post smeet ik op 27 april online, en toen blogde ik een week niet. En toen een maand niet. En toen was het opeens juli. Oeps! Ik weet zelf ook niet goed wat er gebeurde. Ik verdween niet overal, ik was nog actief op Instagram en mijn Facebookpagina, maar een echte lange post kreeg ik gewoon niet meer uit mijn vingers. Noem het writer’s block, noem het luiheid, noem het het leven. Maar het belangrijkste is dat ik terug ben en dat we vandaag op een drafje maar met een shitload aan foto’s de voorbije maanden gaan inhalen. Hier is wat ik allemaal uitstak in mei en juni. Hou u vast aan de takken van de bomen want het is een lange lijst. Steek ik het in bullets? Ik steek het in bullets.

• Afgelopen weekend is een van mijn oudste en beste vriendinnen in het huwelijksbootje gestapt. Begin mei gingen we op vrijgezellenweekend in Amsterdam. Het was er snikheet, vreselijk druk, maar ook heel plezant. Mijn BFF was er ook bij en we beslisten daar plotsklaps om in de zomer nog een dagje Amsterdam te doen. Toen we dan opnoemden wat we allemaal wilden doen, bleek dat we nooit zouden toekomen met één dag en we maakten er prompt een weekend van. Intussen is het nog maar tien keer slapen en het is al zover. Woehoew!

• Ik nam mijn mama voor de eerste keer in haar leven mee naar… Action. Mijn mama is heel grote fan van die bakken vol brol die steeds in het midden van de gangen staan in denAldi, dus ik wist dat ze helemaal zot ging worden in denAction. En zo geschiedde. Een paar dagen later kreeg ik al een sms van mijn papa om te zeggen dat ze daar weeral stonden. Ik liet mij er ook een beetje gaan en kocht een speelpark voor Poes. Dat lezen jullie goed. Een speelpark. Voor Poes. Don’t judge me. Ze was er niet echt gek van toen het op de grond stond, maar van zodra ik het in een zetel legde wilde ze er nog amper uit. Ik had het daar eigenlijk gewoon heel kort gelegd omdat het even van de grond af moest zodat ik kon stofzuigen, maar een paar weken later ligt het (én zij) er nog steeds in. Die zetel was van mijn grootmoeder zaliger en ik vind het wel een leuk idee dat die twee nu op een of andere manier toch verbonden zijn met elkaar. (Tijdens het typen van deze paragraaf krijg ik een sms van mijn mama om te zeggen dat ze een droogrek gekocht heeft in denAldi maar dat dat niet in haar auto geraakt en dat ze het bij ons in de gang gaat komen stockeren. Geen grap.)

• Eind mei was mijn jaarlijkse hoogdag daar; het Songfestival! Dit jaar voor de eerste keer inclusief baby. De Oreo-vriendin had haar mini-Oreo en haar Oreo-vriend bij. Mini-Oreo vond het allemaal best ok en liet maar af en toe van haar horen. Zelfs het feit dat Poes om de tien minuten in haar buggy sprong en meer dan een gezonde interesse had voor haar pampers liet haar koud. We werden wel allemaal een beetje collectief zot bij de nieuwe stemprocedure, waarbij mijn favoriet Australië opeens wegzakte uit de winnaarspositie. Van de winnaar hebben we intussen niets meer gehoord, wat wel te verwachten was. Vreemde winnaar, maar Zweden liet wel weer zien dat zij hét Songfestival-land zijn. Wat een briljante tussenacts. Voor mij mag Zweden het gewoon elk jaar organiseren, op voorwaarde dat Petra er dan ook wel elk jaar bij is.

• Ik ontdekte ergens op Twitter (waar ook de bron van deze foto niet vermeld stond, mijn excuses) mijn nieuwe spirit animal hieronder. Klein wistjedatje: dit is ook mijn bureaubladachtergrond van mijn laptop op het werk. Kwam misschien een beetje raar over toen ik een paar weken geleden mijn allereerste presentatie ooit moest geven en mijn laptop aansloot op de beamer. Maar aangezien mijn laatste slide in die presentatie een kat met een zonnebril en een fles drank was, denk ik dat ze hun mening over mij toch al gevormd hadden.

• Mijn BFF heeft een paar maanden geleden een huis gekocht. Ze is het momenteel aan het inrichten en tot grote vreugde van haar vriend vergezel ik haar graag bij de obligate trips naar Ikea. Ze hebben daar al hun ongezonde drank buitengesmeten en vervangen door vruchtenwater. Onderstaande is mijn favoriet én past helemaal bij mij. Ik weet niet of het nog zo gezond is als je er een dik vet citroen-meringue-taartje bij eet, maar dat is bijzaak. Diezelfde BFF heeft trouwens in haar nieuwe tuin een zwembad. Vorige week donderdag was het overdag pokkewarm (herinnert iemand zich dat gevoel nog?) en leende ik ’s avonds bij haar een bikini om haar zwembad in te wijden. Ik heb haar al verwittigd dat ze deze zomer af en toe gaat thuiskomen en dat ze dan niet moet schrikken als ik daar al lig te dobberen. Ze vond dat best ok. Ze heeft ook gewoon geen keuze vrees ik.

• Mijn papa was jarig en we vierden met decadent grote gamba’s.

• Op mijn werk kwamen ze een paar weken geleden met de aankondiging dat het systeem van loopbaanonderbreking zoals het nu is zou verdwijnen. Ik zag mijn wereld eventjes instorten. Ok, ik weet dat dat een first world problem is, maar kiezen voor een dag minder werken per week heeft bij mij voor zo veel rust in mijn leven en in mijn hoofd gezorgd. Het is een van de beste beslissingen die ik ooit heb genomen en ik kan het iedereen aanraden. We konden er wel nog voor kiezen om ons volledig resterend saldo LBO in één keer op te nemen, de enige voorwaarde was dat het voor september moest ingaan én de RVA moet ook nog akkoord gaan. Ik moest daar geen twee keer over nadenken en vulde meteen een formulier in om mijn LBO te verlengen tot eind februari 2021. 2021, say whaaaat?! Mijn aanvraag ligt intussen bij de RVA en ik hoop elke dag dat er bij het thuiskomen een brief met de goedkeuring op de deurmat gaat liggen. Duimen jullie mee?

• Ik ontdekte een nieuw brunch-adresje, Yeti, in Brussel. Niet goedkoop maar wel ongelofelijk lekker. We aten eggs benedict en Het Vriendje dacht dat “dat wit” slagroom was. Het was een ei. Eggs. Eieren. Weet je wel. 🙂

• Als je hier al langer leest dan weet je dat mijn favoriete seizoen momenteel begonnen is. Het is weer kermis overal, aaaargh! Fantastisch voor mij, minder leuk voor mijn portemonnee. Ik ging naar jaarlijkse traditie met mijn vriendinnen naar de Sinksenfoor, én ik had de week voordien via de radio een hele envelop vol kortingsbonnen gewonnen, woop woop. De Sinkenfoor blijft leuk maar de sfeer is toch niet te vergelijken met de oude locatie. Gisteren ging ik naar die van Mechelen, en binnen een week of twee de eerste en zeker niet de laatste keer naar de Zuidfoor. Ik spaar al een paar jaar na elkaar alle bonnetjes die ik win om er dan ooit eens een heel grote prijs mee te kunnen kiezen. Dit jaar ga ik ze nog eens opsparen. Denk ik…

• Er is een nieuwe rage in blogland en ik kan niet achterblijven. De bullet journal is helemaal alive en kicking. Er is maar één ding waar ik meer van hou dan van planningen maken en dat is mijn verzameling schriftjes. Deze nieuwe hype, die de twee combineert, is dus helemaal op mijn lijf geschreven. De afgelopen weken sloot ik mij aan bij een Facebookgroep, ik maakte een apart bord op Pinterest, ik zocht het hele web af. Ik heb al een soort design en indeling in mijn hoofd en die ga ik nu eerst in het klad uitproberen. Ik wil graag in september écht starten, dan mogen jullie hier zeker een apart postje over verwachten.

• Mijn BFF en ik zijn nog steeds moedig bezig met onze Start 2 Run-lessen. We zitten intussen aan les 14. Dat is nog niet zo heel erg ver, I know, maar we doen het op ons gemak. We gaan twee keer per week (1 keer samen en 1 keer apart) en soms doen we dezelfde les nog eens opnieuw als we het gevoel hebben dat we nog niet klaar zijn voor de volgende. Tegen het einde van de zomer willen we graag klaar zijn. Op haar verjaardag is het de 5 kilometer van Mechelen en we hebben dat vrijblijvend in ons achterhoofd zitten als doel. Ik loop af en toe mijn aparte les op de loopband in de fitness en ons Evy snapt dat niet goed. Omdat ik uiteraard ter plaatse blijf trappelen tellen de kilometers niet op, en dan zegt ze: “Je hebt al nul komma nul kilometer afgelegd, en je hebt hierbij al nul kilocalorieën verbrand. Goed zo!” Leuk om te weten dat Evy in mij blijft geloven, ook bij nul komma nul.

• Het Vriendje en ik gingen een week naar Zuid-Frankrijk. Hier plan ik nog een aparte post over met wat toeristische tips, maar onderstaande foto zegt al genoeg denk ik.

• Een van mijn vrienden werkt bij Medialaan en ik ging vorige week ’s middags bij hem op het werk eten. Ik viel bijna achterover van het aanbod en de sfeer van hun bedrijfsrestaurant. Bij mij op het werk zitten we gewoon in een steriele witte zaal met (lekkere, dat wel) grootkeuken op ons bord. Bij Medialaan zit je precies in een hippe brasserie terwijl er een kok verse parmezaan over je pasta raspt. En ze hadden zelfs bijgerechtjes, zoals onderstaande gevulde avocado met mango. IK BEDOEL MAAR.

• De Rode Duivels op het EK. Het mocht niet zijn. Ik word een beetje gek van alle commentaar van de voorbije dagen. Ik vind dat ze het enorm goed gedaan hebben en ik ben trots dat we zo ver geraakt zijn. Ik vind dat je moet supporteren in goede en kwade dagen, en wij laten onze vlag buitenhangen tot het einde van het WK. Tous Ensemble tot het einde! En Poes denkt daar hetzelfde van.

• Ergens in de voorbije weken gebeurde dit.

• Mijn bazin is de afgelopen drie weken op rondreis geweest door Amerika, en ik heb in de tussentijd afwisselend met haar mama voor haar kat gezorgd. Mijn bazin en ik hebben elkaar gevonden in ons bestaan als crazy cat ladies, en ik ben de meter van Ozzie de kat. Ozzie is een asielpoes die mijn bazin rond de kerstperiode in huis haalde. Die eerste weken waren heel moeilijk, het was duidelijk dat Ozzie ergens een trauma had opgelopen. Hij zat de hele dag op een hoge kast in de woonkamer, je kon hem amper aanraken, hij was enorm schichtig. Ik heb toen ook al eens een dagje op hem gepast een toen was het al een overwinning dat ik (staand op de keukentafel, mijn arm zo ver als ik kon uitgestrekt) zijn hoofdje mocht aaien. De laatste maanden is hij ongelofelijk open gebloeid. Hij was nog steeds wat voorzichtig telkens ik binnenkwam, maar de laatste keer dat ik langsging had hij mij volledig aanvaard. Hij kwam op mijn schoot kroelen, hij gaf mij kopjes op mijn gezicht, kneedde mij helemaal tot moes en straalde gewoonweg liefde uit. Dat klinkt misschien niet heel speciaal maar voor Ozzie én voor mijn band met hem betekende dat gigantisch veel.

• Over katten gesproken én omdat ik weet dat jullie vooral mijn kat gemist hebben de afgelopen maanden, hieronder het bewijs dat Poes Springsteen nog steeds het gesofisticeerde toonbeeld van elegantie is.

En nu heb ik zo veel geschreven dat ik een dutje verdien. En als jullie tot hier zijn geraakt, verdienen jullie er ook eentje. Dutjes voor iedereen!

Tot snel (sneller dan 2 maanden in elk geval :))!
XO

 

Jongens toch. ’t Is me wat. Vorig jaar vertelde ik jullie al dat de verkoopster in onze plaatselijke Yves Rocher mij half stalkte over mijn “toch wel zeer droge huid”. Tot het punt dat ik er enorm ongemakkelijk over werd en ik zo snel mogelijk de winkel weer uit wou. Spijtig genoeg heb ik bij Yves Rocher de perfecte crème gevonden, en moet ik dus om de paar maanden terug naar daar om een nieuw potje te kopen. Ik let er meestal op dat ik alleen binnenga als het andere verkoopsters zijn, maar afgelopen zaterdag zat ik met mijn hoofd ergens anders en voor ik het weet stond ik aan de kassa van dé verkoopster. Alles ging goed en vlot, ik betaalde braaf mijn producten en zij rekende braaf af, zonder veel te zeggen. Maar waarschijnlijk was het bij haar toch al aan het opborrelen, en kon ze zich op het einde van onze transactie toch niet inhouden. Toen ik bijna wou wegwandelen, kwam het er toch nog uit. “Het is voor uw droge huid zeker?” (inclusief bezorgde – en beetje gedegouteerde – blik trouwens)

Mens. In godsnaam. Ik koop een crème waar letterlijk opstaat dat het goedje helpt bij een droge huid. Dan koop ik dat inderdaad daarvoor, en niet om mijn servies mee op te blinken of de wc mee te kuisen.

Ik dacht nog even dat ik overdreef. Dat ik gewoon iemand ben met een dramatische persoonlijkheid, iemand die denkt dat de hele wereld het op haar gemunt heeft en zichzelf regelmatig eens met veel pathos op de grond gooit, “wee mij” kreunend. Is ook een beetje zo. Maar toen begon ik het te vergelijken met andere producten die mensen aanschaffen, en of het sociaal aanvaardbaar zou zijn dat de verkoper daar dan opmerkingen over maakt. Een bloemlezing.

• Koffiekoeken, bij de bakker: “Zou je dat nu wel doen?”
• Immodium, bij de apotheker: “Hmmm, weeral de schijterij? Misschien wat minder Mexicaans eten?”
• Een outfit, in de JBC: “Uw gat is écht wel te dik in die rok.”
• Een boeketje, in de bloemenwinkel: “Iets goed te maken?”
• Nieuwe iPhone, in de Mediamarkt: “Zeker dat dat niet boven uw stand is?” (shout out to original gangsta Kris Peeters!)
• Een volpension reis, bij de touroperator: “Dat is wel tijdens de drukste periode op uw werk, vinden uw collega’s dat niet erg?”
• Condooms, in de supermarkt: “Goed poepen vanavond hé!”

Conclusie: nee. Gewoon, nee. Als iemand tips heeft voor een betaalbare en goede dagcrème voor de droge huid, die niét van bij de Yves Rocher komt, shoot.

XO

 

Ik ben 28 jaar oud. Dat heeft een paar gevolgen. Ik kan niet meer elke dag een volledig groot paasei eten zonder dat er terug af te moeten zweten in een paar zumba-sessies. Voor mij is een vrijdagavond al vrij wild als ik er in slaag om tot na 23u op te blijven. En ik heb onlangs ontdekt dat ik grijs word, in mijn WIMPERS! (echt serieus waar, ik heb een week lang rondgelopen met één witte wimper, hij is nu verdwenen maar toch). Maar er zijn ook leuke dingen aan mijn leeftijd. Ik kan alles van de Ikea helemaal in mijn eentje in elkaar vijzen like a boss. Ik ben een nineties-kind dus alle lijstjes van Buzzfeed zijn persoonlijk voor mij geschreven. Én onze generatie heeft een hippe en funky naam: millennials. En wat doet een brave millennial in het weekend, als hij of zij het niet te druk heeft met vinylplaten kopen of een DIY van Pinterest te maken/verknallen? In een koffiebar gaan zitten dedju!

Gelukkig schieten de koffiebars de laatste jaren als paddenstoelen uit de grond en is er dus keuze genoeg. De meeste zijn als 13 in een hipsterdozijn, maar er zijn er een paar die overeind blijven door hun originaliteit en hun kwaliteit. En daar is Foom in Mechelen er duidelijk eentje van. Foom zit sinds een paar maanden op een heel goede locatie in het centrum van de stad. Ik ben er al een paar keer superlekker gaan eten (aanrader: de american pancakes als ontbijt en de boterham met brie en pompoenkastanjecrème als lunch), maar het absolute hoogtepunt moet toch wel hun high tea zijn. Zo goed dat ik er een hele post aan wou wijden.

Een afternoon tea gaan drinken, dat moet je doen met je BFF. Dat is verplicht bij wet. Ik sleurde die van mij mee naar Foom op een vrijdagnamiddag. We werden heel vriendelijk ontvangen en kregen een knus tafeltje naast een meneer die het hilarisch vond hoeveel foto’s we namen van ons eten. Na een paar minuutjes van het interieur bewonderen kregen we de uitleg over de high tea. We hadden keuze tussen de “gewone” versie, waar je een étagère vol hartig en zoet lekkers krijgt samen met twee warme drankjes van de kaart, of we konden gaan voor de versies met een glaasje prosecco of twee glazen huiswijn. Wij kozen voor de gewone versie met een smakelijke rooibosthee.

We moesten niet lang wachten voor onze étagère voor ons werd uitgestald. Op het onderste schoteltje lagen de hartige lekkernijen: lichtgrijs brood met roomkaas, zalm en komkommer, donker brood met brie en pompoenkastanjecrème, een wrap met kip en een zalig sausje, en een paar stukjes kaas. De middelste laag was voorzien van scones (met bijhorende citroencustard, confituur en room), tiramisutaart, citroentaart en koekjes met witte chocola. Bovenaan lagen de kleinste hapjes: macarons, koekjes van een soort zanddeeg, broodpudding en brownies. Van alles waren er twee porties voorzien, waardoor je niet moet beginnen vechten over wie wat krijgt, ook handig. En o, voor ik het vergeet, er lagen ook een paar rode besjes, waardoor de hele étagère eigenlijk gewoon health food werd. Ahum. En jezusminajozef wat was alles lekker. De wrap met kip en de tiramisutaart waren de hoogtepunten van de hele piramide. Het was leuk dat we de keuze hadden om buiten thee nog een andere warme drank te bestellen. Wij zijn allebei theelovers dus voor ons zou alleen thee prima geweest zijn, maar ik weet bijvoorbeeld dat Het Vriendje eerder koffie zou willen bestellen. Een ander toppunt aan Foom is het hippe interieur, en het personeel. Iedereen die ons bediende was supervriendelijk en behulpzaam. Ik sta elke keer weer te kijken van wat zij op hun jonge leeftijd uit de grond hebben kunnen stampen.

Om er geen volledig slijmfestijn van te maken, heb ik toch nog een puntje van kritiek. De broodpudding vond ik niet geweldig, dat is waarschijnlijk gewoon persoonlijke smaak. Maar de macarons. Die arme macarons. Ik had ze tot het laatst bewaard omdat ik echt gek ben van macarons, en je weet wel, save the best for last. maar dat had ik beter niet gedaan. Ze waren écht niet te eten. Droog, korrelig, smakeloos. Geen goeie afsluiter dus. Maar soit, als ik één puntje aftrek voor de macarons maar er twee terug bijgeef voor al de rest, dan komen we toch nog altijd aan een dikke 10 op 10! Spijtig dat je van taartjes niet vermagert, of ik zat er nu al terug.

Praktische info: Je vindt Foom op de hoek van de Sint-Katelijnestraat en de Wollemarkt in Mechelen. Er is meestal wel plaats om te zitten, maar voor de high tea moet je wel op voorhand reserveren! Meer info op hun website. Nog een laatste opmerking: als je ook wil gaan genieten van al dat lekkers, prop je dan ’s middags niet al helemaal vol! De porties zijn royaal, dus de high tea geldt eigenlijk als een volledige maaltijd.

(Mini-disclaimer: De foto’s van het eten trok ik zelf, die van het interieur haalde ik met toestemming van de site en Facebook van Foom. Ik kreeg de high tea niét gratis in ruil voor een positieve review, ik ben gewoon een superfan en betaalde er zelf voor met mijn eigen centjes 🙂 )

Gisteren was het Internationale Vrouwendag. Een paar dagen eerder omringde ik mij nog door een groep vrouwen met één gezamelijke interesse: bloggen. En moest ik niet spontaan het zuur krijgen van termen als ‘straffe madammen’ en ‘vrouwen met ballen’ (*kots*), dan zou ik die woorden toch echt wel gebruiken om hen te omschrijven.

Het begon allemaal een paar maanden geleden. Ik kreeg van Het Vriendje voor mijn verjaardag de blogcursus ‘Meststoffen voor jouw Blog’ van de geweldige Kathleen cadeau. Voor degenen die trouwens iets meer willen halen uit hun blog en wat inspiratie of een duwtje in de rug willen, allen daarheen. Een deel van de cursus is een gesloten Facebookgroep, waar je met de andere cursisten kan praten en ideeën uitwisselen. Een paar weken geleden kwam er het idee om elkaar ook eens in het echt te ontmoeten, op een heuse blogbrunch. Een paar enthousiaste reacties en een doodle later was de datum daar: 6 maart.

Ik heb vrij lang getwijfeld om mij in te schrijven. Ik ben openhartig, luid en op mijn gemak bij mijn goeie vrienden, maar bij vreemden kan dat al wel eens wat minder zijn. Véél minder als ik eerlijk ben. Ik heb ook de neiging om te veel onzin uit te kramen als ik zenuwachtig ben. Én was ik geen te kleine naam tussen al die andere grotere blogs? Ik raapte al mijn moed bij elkaar, schreef mij toch in, en zondag stapte ik op de trein en reed ik van mijn comfort zone naar Antwerpen-Berchem.

Uiteindelijk heb ik mij zenuwachtig gemaakt voor niets. De eerste minuten waren een beetje spannend, omdat je jezelf dan in een groep moet gooien waar je niemand kent. Maar we zaten bijna allemaal in hetzelfde schuitje, en toen we aan het eten waren was de sfeer al wat losser. Na het eten schoven we de tafels opzij zodat we wat vlotter met elkaar konden praten. We taterden vlotjes over bloggen, boeken, baby’s, fietshelmen, loopbaanonderbreking, taart, tattoo’s,… Het werd met momenten zelfs vrij diepzinnig, wat ik niet verwacht had bij mensen die ik eigenlijk van haar noch pluim ken.

Moraal van het verhaal: af en toe moet je ne keer zot doen. En ne keer zot doen, dat is nog tien keer zo plezant als het in het gezelschap van 18 andere blogsters is.

Merci aan Gerhilde voor de top-organisatie, merci aan Bar’rique voor de perfecte ontvangst en het superlekkere eten. Merci aan Annelies, Anske, Bibiane, Caroline, Cathy, Gerhilde, Joke, Kathleen, Kelly, nog een Kelly, Marieke, Mieke, Patricia, Saar, Sabrina, Sofie, Stephanie en Tine voor het gezelschap. En tien keer merci aan Kathleen, want zonder haar en haar cursus was dit in de eerste plaats niet mogelijk geweest.

En dan nog een boodschap van algemeen nut: omdat ik blijkbaar toch een beetje te hard onder de indruk was van het hele gebeuren, vergat ik foto’s te nemen. Er staan sowieso wel foto’s op de blogs van de andere brunchsters, dus klik zeker door hierboven. Maar ik kan jullie toch niet op jullie foto-honger laten zitten, en daarom heb ik deze post gevuld met een reeks van Poes-pics. Helemaal ingeduffeld tijdens haar zondagnamiddagdutje. OMG. Graag gedaan.

Tot snel! XO

Het is vandaag de gezegende dag des heren 4 februari. Exact een maand geleden startte ik met mijn goede voornemens. Waarom ik niet op 1 januari gestart ben, zoals elke andere mens met gezond verstand? Omdat ik liever met dingen start op een maandag, dat is logischer voor mijn planningshoofd. Dus, op 4 januari maakte ik een paar afspraken met mijzelf waar ik mij sinds dan zo goed mogelijk aan probeer te houden.

Ik heb dit jaar gekozen voor voornemens die echt praktisch en bijna meetbaar zijn. De voorbije jaren koos ik vaag voor vage dingen als “gezonder eten” en “meer nee proberen zeggen”. Maar omdat die voornemens altijd zo breed te interpreteren waren, vond ik het moeilijker om mij aan te houden. Het is een beetje vergelijkbaar met de theorie rond efficiënt werken van David Allen. Hij schreef het boek Getting Things Done, waarin hij (en dit is nu wel kort door de bocht samengevat) zegt dat je je taken en to do’s duidelijk moet omschrijven. Zet bijvoorbeeld niet op je lijstje “meeting HR organiseren” maar splits die taak op in kleinere maar duidelijke actie-gerichte taakjes. Wat moet je allemaal doen om die meeting te plannen? De gasten uitnodigen, agendapunten opvragen, catering bestellen, een zaal reserveren,… Allemaal dingen die je ook echt kan doén en kan afvinken als je er klaar mee bent. Ik vind dat wel een goeie manier van werken. Ik heb veel liever 10 to do’s op mijn takenlijst staan waarvan ik er aan het einde van de dag 8 van kan afvinken, dan 2 grote die er na een lange dag nog steeds onafgevinkt staan te blinken.

DUS! Dit jaar drie praktische goede voornemens, en ook al meteen een update van hoe het er na een maand mee staat.

1. Niet meer op mijn gsm zitten rondsurfen tijdens het tv-kijken

Ik denk dat dit wel een herkenbare is voor veel mensen. Je bent naar een tv-programma aan het kijken, en als de reclame er is besef je dat je helemaal niet meer mee bent. Je was te druk bezig met het typische rondje facebook-instagram-twitter-en-dan-gewoon-opnieuw. Als het een programma is waar je sowieso niet veel belang aan hecht kan dat geen kwaad, maar als het iets is waar je al dagen naar uitkijkt (kuch, Keeping Up With The Kardashians, kuch) dan is het echt zonde om die tijd zo te verspillen. Ik erger mij grandioos hard aan mijzelf als ik merk dat ik weeral eens niet echt aandachtig naar iets gekeken heb. Daarom het voornemen om mijn gsm aan de kant te leggen als ik tv kijk.

Na een maand is hier wat verbetering in gekomen, maar ik kan het toch vaak niet laten. Ik ben wel zo goed als gestopt met de sociale media te checken tijdens het kijken, maar wat ik moeilijker vind is om google te bannen. Ik wil altijd alles weten en opzoeken, en daarvoor is mijn iPhone heel handig. Als ik bijvoorbeeld een liedje hoor dat ik van ergens ken, dan moet ik opzoeken wie de artiest is en hoe het nummer heet. En dan klik ik meestal wel door naar de wikipedia-pagina van de groep, en voor ik het weet zit ik ergens op een Buzzfeed-lijstje over vergeten hits uit de nineties. Of ik vraag mij af in welke andere film die ene acteur nu weer heeft meegespeeld, en hopla, ik zit na vijf minuten op de site van Kinepolis cinematickets te bestellen en te whatsappen naar Het Vriendje over wanneer we welke film willen gaan zien. Er is nog werk aan de winkel maar het gaat wel de goeie kant op

2. Op een vast uur opstaan en vroeger naar het werk vertrekken

Ook dit is meetbaar want ik moet van mijzelf uit mijn bed rollen op 7u05 en ik wil ten laatste om 7u45 de deur uit zijn. De voorbije maanden had ik er een slechte gewoonte van gemaakt om tien keer op de snoozeknop te duwen en te denken dat het een beter idee was om na de ergste file te vertrekken. Terwijl ik mijzelf zo gewoon iets wijsmaakte want het is ALTIJD file en door te snoozen viel ik vaak weer in een diepe slaap waardoor ik nog meer groggy wakker werd.

Het opstaan om ten laatste 7u05 lukt ongeveer 80% van de tijd, en die andere 20% is het 7u10 dus zo’n groot verschil is dat niet. Ik gebruik nog altijd de Sleep Cycle-app. Die maakt mij met een mooi muziekje wakker ergens tussen 6u40 en 7u00, als ik in dat interval in mijn lichtste slaap zit. Dat kan soms om 6u42 zijn en dan blijf ik dus nog bijna 20 minuten soozen. Maar het kan ook om 6u59 zijn en dan kom ik er 5 minuten later al uit. Dus dat heb ik onder controle. Het vertrekken om ten laatste 7u45 is moeilijker en ik schuif alle schuld hiervoor af naar mijn elektrisch vuurtje. Het moet maar zo gezellig niet zijn. Maar de meeste dagen lukt het mij wel om om 7u45 in de gang mijn jas aan te doen, en da’s ook al iets! Ik ben zo wat vroeger op het werk én kan dus ook iets vroeger vertrekken. Komt goed dus.

3. Meer tijd maken voor mijzelf en Het Vriendje

Deze komt misschien wel vrij vaag over, maar ik pak het zo concreet mogelijk aan. Ik loop mijzelf vaak voorbij, dat weten jullie. Ik ben in de week niet veel thuis, heb een overvolle agenda en weet regelmatig niet meer waar mijn eigen hoofd staat. Combineer dat met Het Vriendje zijn ongelofelijk drukke job en dan weet je dat het gezin Vos-Vriendje wat meer nood heeft aan tijd voor elkaar.

We hebben een paar dingen ingevoerd die echt wel deugd doen. ’s Avonds gaan een uur vroeger dan normaal alle boeken, smartphones, laptops en tv’s uit, en in het weekend houden we één van de twee dagen volledig vrij voor elkaar. Niet dat we dan geen andere mensen mogen zien of niet mogen buitenkomen, maar we doen het wel samen. En aan die tijd voor mijzelf wordt ook gewerkt. Zoals ik vorige zondag al zei, heb ik beslist om vanaf maart 4/5 te gaan werken. Voor minstens een jaar ga ik elke vrijdag vrij hebben. En op die vrijdag kan ik ofwel megahard chillen, ofwel proberen om dan al een paar stomme dingen (kuisen, afwassen, boodschappen) te doen zodat het weekend wat meer vrijkomt. En jongens jongens toch wat kijk ik er naar uit.

Wat zijn jullie goeie voornemens? En lukt het een beetje?

Tot zondag! XO